Dit omdat ik mijn fietsintensiteit schromelijk onderschat had en een Brompton ruim onvoldoende was.
Ik ben nu ruim 11 000 (lig)km verder en ik blijk nog steeds aan "overdrijfitis" te lijden.
Ik heb mijn grenzen verlegd naar plaatsen waar ik niet eens van drufde dromen.
Ik heb nu 2 liggers en ze zijn aan elkaar gewaagd, want ze worden nu ongeveer 50/50 gebruikt.
De sprint 26 voor de lange afstanden (voorkeur +100 km), optochten zoals trapkracht en in de winter (natte-gladde (aarde-bladeren) wegen).
De grasshopper om te forenzen en de kortere (tot 50 km, hoewel, langer gaat ook) afstanden.
Fietsen heb ik vroeger ook graag gedaan, maar dit is wel een stuk sensationeler (zeker met de trike) dan met een bukker.
Ik zie er lichamelijk minder vanaf en kan VEEL langere afstanden aan.
Daardoor is het fietsen nog leuker dan vroeger en ga ik bvb met plezier 50 km ver een ijsje eten.
En ik heb steeds het idee: nee ik doe er nog een eindje bij ipv zoals vroeger: was maar al terug thuis.
Ik weet zeker dat ik het fietsen niet zo gauw meer zal verlaten, gezien anderzijds de cirkel ook rond is (van fietsen overstapt op andere zaken om uiteindelijk terug op het fietsen uit te komen).
Of ik nog veel zal bukken is een andere vraag. De laatste weken heb ik nog eens met de Brompton gereden en nee, dat voelt helemaal niet zo lekker meer aan als vroeger.
Maar voor de ultra korte ritten in de stad vind ik het prima. Moet ik verder? Dan lig ik liever uren op een ligger dan de Bromtpon op een trein of bus te zetten.
Ik ga niet zeggen had ik dat maar eerder ontdekt, ik in juni 2000 eens gelegen naast de ligfiets op het fietspad, maar door een val met plaaster om de pols was de zomer om zeep en daarna was het fietsen ook voorbij: de pc had zijn intrede gedaan
. Ik zou eerder zeggen, ik ben nu net op tijd overgestapt naar een lichaamsvriendelijke fiets.
Het leven kan dus echt schoon zijn.
Het is soms moeilijk te vinden.
Ronny
