Een dagje naar Limburg...
Geplaatst: zo 08 mei 2005, 14:19
Een dagje naar Limburg…
Om halfzes wekt de wekker mij. Ik kijk naar buiten en zie de onweerswolken verschijnen en regen is ook niet ver te zoeken. Als ik om 6uur in mijn mango kruip, vraag ik me toch af, waarom ik zo gek ben om een hele dag te gaan fietsen. Maarja, ik had nu eenmaal beloofd om Johans wiel te gaan brengen.
Ik zat net in mijn fiets toen de eerste regendruppels uit de hemel kwamen neergedaald. Nadat ik mijn straat uitgereden was ging ik meteen op zoek naar het antitankkanaal om zo aansluiting te vinden naar het Albertkanaal. De eerste km’s gingen over bospaadjes en gingen dus minder vlot doordat de weg er slijkerig bijlag. Uiteindelijk kwam ik aan het Albertkanaal. Toen de eerste km’s langs het albertkanaal waren verreden bleek algauw dat ik windmee had. Echt blij was ik niet, want dit betekende dat ik 95km naar huis tegenwind mocht trappen. Alles was doodstil, als enige fietser op het jaagpad reed ik aan 37per uur naar Kwaadmechelen waar ik met Rudi afgeproken had. Toch nog een eenzame coureur het nakijken gegeven.
De km’s vlotten zo goed dat ik 2uur te vroeg aan de afspreekplaats kwam. Ik had niet echt zin om 2uur te gaan koukleumen, dus mijn tocht maar voortgezet richting Zutendaal. Ik behoor nog tot de kleine groep van de GSM-loze personen, dus aan het volgende café even haltgehouden om Rudi op de hoogte te brengen dat ik al Kwaadmechelen gepasseerd was. Nadat ik iets op zijn voice male had ingesproken, hoopte ik maar dat hij het tijdig zou lezen. Nadat ik terug in mijn fiets gesprongen was omdat de regen er met bakken uitkwam, doorgefietst, zonder te weten dat er verderop werken aan de gang waren zodat het jaagpad ineens 0.5m lager bleek te liggen zonder dat er ergens een waarschuwingsbord stond! BANG. Even de vliegkunsten van mijn mango getest. Gelukkig kwam ik terug recht neer zodat de vering de klap opving. 200meter verder bleek de weg terug 0.5meter hoger te liggen. Dat was dus een serieus probleem. In mijn eentje zou ik nooit mijn mango naar boven krijgen zonder er schade er aan over te houden. Ik zag wat palletten en planken langs de weg liggen dus kwam ik op het idee om mijn eigen verhoogje te maken. Zo gezegd zo gedaan. Het regende nog steeds, dus zo snel mogelijk met die palletten gesleurd, planken erop en mijn verhoogje stond er. Mango erop gereden en maken dat ik terug in mijn velomobiel zat, zodat ik niet helemaal kletsnat zou zijn. Langs de andere kant, hadden ze blijkbaar wel hekken gezet als waarschuwing. Dus kon ik die ook nog eens allemaal gaan openzetten in de gutsende regen.
Nadat ik terug goed en wel op weg was, kwam Genk in zicht. Ik moest zorgen dat ik nu aan de juiste kant van het kanaal terecht kwam. Dit bleek moeilijker te zijn dan gedacht. Ik reed een sluis te vroeg erover zodat ik verkeerd reed. Na even aan een passant de weg gevraagd te hebben terug mijn velomobiel gekeerd en een stukje terug gereden. Deze keer zat ik wel juist. De volgende brug moest ik terug over om zo in Zutendaal te geraken. Ik reed de bocht door en wilde de brug op rijden toen bleek dat de weg steil naar boven ging. Als een gek beginnen te trappen, om zo uiteindelijk toch boven te geraken.
Ik hoopte nu eindelijk eens van die begeerde Limburgse fietspaden eens gebruik te kunnen maken, maar bleek dat er zelfs geen fietspad aanwezig was om in Zutendaal te geraken dus langs de drukke baan, waar de auto’s naast je voorbijrazen verder gereden. Nog even een kleine stop gehouden om een banaan naar binnen te werken. 2km voor Zutendaal kwam ik een stratenplan tegen,dus maar voor alle veiligheid even gaan kijken waar ik precies moest zijn. Nadat ik de straat gevonden had, begon ik te twijfelen aan het huisnummer. Was het nu nr. 8 of 25? Bij nummer 25 stond er niet de juiste naam,dus gokte ik maar op nummer 8, waar er geen naam stond op de brievenbus. Een vriendelijke vrouw kwam opendoen, en vertelde me dat ik juist zat. Mango geparkeerd en even op adem gekomen. Even later kwam Johan aan, die van de fietsenmaker kwam en nieuwe SPD schoenen was gaan kopen, en meteen ook de nieuwe fietsknotenplan kaart was gaan kopen die we later die middag zouden gaan gebruiken voor ons tochtje. Meteen in de garage zijn wiel erop gezet en de SPD pedalen gemonteerd. Nadat dit was gebeurd, bleek de spaghetti klaar en konden we aan tafel.
Na een bordje voelde ik me terug energiek genoeg voor de volgende km’s dus de alleweder van Johan van stal gehaald, om een velomobielentochtje te rijden. Johan moest nog even wennen aan de SPD pedalen maar het inklikken ging vlot, zodat we konden vertrekken. We hadden een kwartiertje gereden toen de alleweder plotseling bruusk stopt. De remkabel was verstrikt geraakt in het voorwiel zodat hij helemaal klem was geraakt. Een inbussleuteltje om het wiel los te schroeven waren we vergeten dus even karretje gedraaid om thuis hem op te halen. Nadat de kabel uit het voorwiel bevrijd was, bleek enkel een spaak lichtelijk te zijn verbogen. Na dit euvel weer vertrokken en geen verdere problemen gehad. Het zonnetje kwam er door, en eindelijk begon het een lekker weertje te worden om te fietsen. Nadat we ergens een bordje hadden gemist toch doorgereden en kwamen we via het circuit van zolder terug aan het Albertkanaal waar we afscheid namen.
Ik voelde de wind opsteken en wist dat ik nog 100km te gaan had in tegenwind. Het enige wat ik toen kon doen, was verstand op 0 zetten en een muziekje opzetten. Het zonnetje liet me niet in de steek dus regen heb ik niet meer gehad. Twee keer moest ik een stop inlassen omdat mijn pet ging vliegen. Deze keer was het jaagpad wel drukker waardoor ik nog wat kon spelen met een groepje wielertoeristen. Eindelijk kwam de afslag naar het antitankkanaal in zicht zodat ik de bossen in kon, en minder last zou hebben van de wind.
Toen ik bijna het bos uitkon, lag er een immense plas voor me, waar ik ’s morgens al was doorgereden zonder problemen. Er bleek toch in het midden een put te zitten die ik ’s morgens had kunnen ontwijken. Ik kwam aangereden en opeens SPLASH, een hele hoop water spettert via mijn voetgaten naar binnen, alles kletsnat. Ik vloekte, en vroeg me af in wat voor fiets ik dan wel moest rijden om niet nat te worden.
Toen ik thuis de oprit opdraaide wist mijn kilometerteller me te vertellen dat ik 235km had gereden. Een mooi inwijdingstochtje voor mijn velomobiel dus…
Om halfzes wekt de wekker mij. Ik kijk naar buiten en zie de onweerswolken verschijnen en regen is ook niet ver te zoeken. Als ik om 6uur in mijn mango kruip, vraag ik me toch af, waarom ik zo gek ben om een hele dag te gaan fietsen. Maarja, ik had nu eenmaal beloofd om Johans wiel te gaan brengen.
Ik zat net in mijn fiets toen de eerste regendruppels uit de hemel kwamen neergedaald. Nadat ik mijn straat uitgereden was ging ik meteen op zoek naar het antitankkanaal om zo aansluiting te vinden naar het Albertkanaal. De eerste km’s gingen over bospaadjes en gingen dus minder vlot doordat de weg er slijkerig bijlag. Uiteindelijk kwam ik aan het Albertkanaal. Toen de eerste km’s langs het albertkanaal waren verreden bleek algauw dat ik windmee had. Echt blij was ik niet, want dit betekende dat ik 95km naar huis tegenwind mocht trappen. Alles was doodstil, als enige fietser op het jaagpad reed ik aan 37per uur naar Kwaadmechelen waar ik met Rudi afgeproken had. Toch nog een eenzame coureur het nakijken gegeven.
De km’s vlotten zo goed dat ik 2uur te vroeg aan de afspreekplaats kwam. Ik had niet echt zin om 2uur te gaan koukleumen, dus mijn tocht maar voortgezet richting Zutendaal. Ik behoor nog tot de kleine groep van de GSM-loze personen, dus aan het volgende café even haltgehouden om Rudi op de hoogte te brengen dat ik al Kwaadmechelen gepasseerd was. Nadat ik iets op zijn voice male had ingesproken, hoopte ik maar dat hij het tijdig zou lezen. Nadat ik terug in mijn fiets gesprongen was omdat de regen er met bakken uitkwam, doorgefietst, zonder te weten dat er verderop werken aan de gang waren zodat het jaagpad ineens 0.5m lager bleek te liggen zonder dat er ergens een waarschuwingsbord stond! BANG. Even de vliegkunsten van mijn mango getest. Gelukkig kwam ik terug recht neer zodat de vering de klap opving. 200meter verder bleek de weg terug 0.5meter hoger te liggen. Dat was dus een serieus probleem. In mijn eentje zou ik nooit mijn mango naar boven krijgen zonder er schade er aan over te houden. Ik zag wat palletten en planken langs de weg liggen dus kwam ik op het idee om mijn eigen verhoogje te maken. Zo gezegd zo gedaan. Het regende nog steeds, dus zo snel mogelijk met die palletten gesleurd, planken erop en mijn verhoogje stond er. Mango erop gereden en maken dat ik terug in mijn velomobiel zat, zodat ik niet helemaal kletsnat zou zijn. Langs de andere kant, hadden ze blijkbaar wel hekken gezet als waarschuwing. Dus kon ik die ook nog eens allemaal gaan openzetten in de gutsende regen.
Nadat ik terug goed en wel op weg was, kwam Genk in zicht. Ik moest zorgen dat ik nu aan de juiste kant van het kanaal terecht kwam. Dit bleek moeilijker te zijn dan gedacht. Ik reed een sluis te vroeg erover zodat ik verkeerd reed. Na even aan een passant de weg gevraagd te hebben terug mijn velomobiel gekeerd en een stukje terug gereden. Deze keer zat ik wel juist. De volgende brug moest ik terug over om zo in Zutendaal te geraken. Ik reed de bocht door en wilde de brug op rijden toen bleek dat de weg steil naar boven ging. Als een gek beginnen te trappen, om zo uiteindelijk toch boven te geraken.
Ik hoopte nu eindelijk eens van die begeerde Limburgse fietspaden eens gebruik te kunnen maken, maar bleek dat er zelfs geen fietspad aanwezig was om in Zutendaal te geraken dus langs de drukke baan, waar de auto’s naast je voorbijrazen verder gereden. Nog even een kleine stop gehouden om een banaan naar binnen te werken. 2km voor Zutendaal kwam ik een stratenplan tegen,dus maar voor alle veiligheid even gaan kijken waar ik precies moest zijn. Nadat ik de straat gevonden had, begon ik te twijfelen aan het huisnummer. Was het nu nr. 8 of 25? Bij nummer 25 stond er niet de juiste naam,dus gokte ik maar op nummer 8, waar er geen naam stond op de brievenbus. Een vriendelijke vrouw kwam opendoen, en vertelde me dat ik juist zat. Mango geparkeerd en even op adem gekomen. Even later kwam Johan aan, die van de fietsenmaker kwam en nieuwe SPD schoenen was gaan kopen, en meteen ook de nieuwe fietsknotenplan kaart was gaan kopen die we later die middag zouden gaan gebruiken voor ons tochtje. Meteen in de garage zijn wiel erop gezet en de SPD pedalen gemonteerd. Nadat dit was gebeurd, bleek de spaghetti klaar en konden we aan tafel.
Na een bordje voelde ik me terug energiek genoeg voor de volgende km’s dus de alleweder van Johan van stal gehaald, om een velomobielentochtje te rijden. Johan moest nog even wennen aan de SPD pedalen maar het inklikken ging vlot, zodat we konden vertrekken. We hadden een kwartiertje gereden toen de alleweder plotseling bruusk stopt. De remkabel was verstrikt geraakt in het voorwiel zodat hij helemaal klem was geraakt. Een inbussleuteltje om het wiel los te schroeven waren we vergeten dus even karretje gedraaid om thuis hem op te halen. Nadat de kabel uit het voorwiel bevrijd was, bleek enkel een spaak lichtelijk te zijn verbogen. Na dit euvel weer vertrokken en geen verdere problemen gehad. Het zonnetje kwam er door, en eindelijk begon het een lekker weertje te worden om te fietsen. Nadat we ergens een bordje hadden gemist toch doorgereden en kwamen we via het circuit van zolder terug aan het Albertkanaal waar we afscheid namen.
Ik voelde de wind opsteken en wist dat ik nog 100km te gaan had in tegenwind. Het enige wat ik toen kon doen, was verstand op 0 zetten en een muziekje opzetten. Het zonnetje liet me niet in de steek dus regen heb ik niet meer gehad. Twee keer moest ik een stop inlassen omdat mijn pet ging vliegen. Deze keer was het jaagpad wel drukker waardoor ik nog wat kon spelen met een groepje wielertoeristen. Eindelijk kwam de afslag naar het antitankkanaal in zicht zodat ik de bossen in kon, en minder last zou hebben van de wind.
Toen ik bijna het bos uitkon, lag er een immense plas voor me, waar ik ’s morgens al was doorgereden zonder problemen. Er bleek toch in het midden een put te zitten die ik ’s morgens had kunnen ontwijken. Ik kwam aangereden en opeens SPLASH, een hele hoop water spettert via mijn voetgaten naar binnen, alles kletsnat. Ik vloekte, en vroeg me af in wat voor fiets ik dan wel moest rijden om niet nat te worden.
Toen ik thuis de oprit opdraaide wist mijn kilometerteller me te vertellen dat ik 235km had gereden. Een mooi inwijdingstochtje voor mijn velomobiel dus…