Het brandmerk staat in mijn hart en op mijn voorhoofd (misschien daardoor dat de haargrens zo stilaan onrustwekkend begint op te schuiven
). Het virus heeft me aangegrepen en de gevolgen zijn sedert twee weken in alle hevigheid losgebroken.Ja, ik beken: ik ben velomofiel. Is het aangeboren? Is het een merkwaardig overdraagbaar virus? Ik gok op het laatste, daar ik de kriebels voor het eerst in september 2004 voelde, tijdens de velomobielentestdag op de Blaarmeersen. 2005, een jaar later. Een normaal virus zou een mens al lang uitgezweet hebben, maar niet zo met dat vervaarlijk en meedogenloos vm-virus. Ondertussen overspoelt het de Lage Landen en raken mensen in Vlaanderen en Nederland erdoor aangestoken. Artsen staan machteloos: er is geen tegenmiddel. Wie er eens door besmet raakt, zit ermee voor de rest van z'n leven. En wat meer is: het maakt een mens alleen maar gelukkiger. Rare jongens toch, die velomofielen.
Eenmaal. Tweemaal. Driemaal. Ja, dat kleine kerkje in een onooglijk dorpje in Gelderland had ik ondertussen wel al gezien. Zoekend naar de Lindelselaak. In de stratengids van Nederland had ik Wichmond niet gevonden. Een kaart ervan in mijn toch wel uitgebreide verzameling Nederlandse gemeentekaarten al evenmin. Gelukkig had ik een beschrijving opgestuurd gekregen, maar, zoals dat vaak bij mij gaat, ging het op het einde fout en reed ik langs een totaal andere weg Wichmond binnen. Geen mens op straat te zien, dus dan maar even toeren. Gelukkig is Wichmond maar een speld groot in vergelijking met Amsterdam! Dus vond ik na het nodige heen- en weergedraai toch de Lindelselaak. Ik was nog maar nauwelijks die straat ingereden of daar kwam een man zwaaiend het huis uit. Jan Engels. Daar moest ik zijn.
Na de gebruikelijke begroetingen en een losse babbel, tijd om de waar te inspecteren. Die zag er verbazend mooi en in goede staat uit. Toch had die geen stof vergaard, daar de eigenaar met trots kon vertellen dat hij zomaar eventjes een slordige 10.000 kilometer bijeen had verzameld. Heel fraai! En de velomobiel was er even fraai bij! Gewikt, gewogen en beslist.
Dan kwam de volgende delicate stap: hoe krijgen we die uit zijn voegen gegroeid monster in de auto. Met een gerust hart had ik het bestelwagentje genomen, denkend dat het een fluitje van een cent zou zijn. Nou, moe! Dat was dan eventjes buiten de waard gerekend. Eerst probeerden Jan en ik de vm met het achterste vooraan in de laadruimte te duwen. Ging uitstekend... Ja, tot Jan de deurtjes achteraan wou dichtdoen. 't Feest ging niet door. De neus van de Versatile (jawel, dat was de aard van het beestje) stak een vijftal centimers te ver uit. Met open achterdeur rijden is nu niet onmiddellijk een leuk vooruitzicht. De vm zou misschien wel eens plotseling een eigen leven kunnen gaan leiden. "Daaaar gaat ie... en zoveel snelheid heb 'k nog niet gezien...." En de vele brokstukken en splinters waarschijnlijk ook niet...
Dus, huiswerk opnieuw doen. Daarom probeerden we het nu omgekeerd: met de neus vooraan. Daar kwam het nodige duw- en trekwerk aan te pas. Nu tilden we de neus over de neergeslagen rechterstoel, duwden enkele van de meegebrachte grote stapel oude kussen onder de voorwielen en daar stak de vm helemaal in de wegen. Goed en stevig. Nu nog het uit de kluiten gewassen kleintje omzwachtelen met een stapel dekens. Een goede voorzorg voor het geval ik misschien eens stevig moest remmen. Je weet immers maar nooit in die verkeersjungle.
Jan Engels wierp nog een laatste blik op z'n trouwe weggezel. Daar vertrok die dan naar onbekende oorden. "Hij wordt het wel gauw gewoon", grapte Jan nog.
Het was al donker toen ik thuis kwam. Als een klein kind dat een sinterklaasgeschenk openscheurt, opende ik bestelwagen en haalde er de vm uit. Instappen, klep dicht, licht aan en, hop, daar vloog het grind van de inrijlaan de lucht in. Even door het dorp rijden. Eventjes maar. Dat eventjes liet wel wat uit en na afloop had ik bijna een uur gefietst, gereden, gevlamd. Een paar keer door de hoofdstraat van het dorp (nu ja, er zijn maar drie straten hier...
) en dan word je natuurlijk zo opgemerkt. Enkele mensen waren buiten gekomen om dat wonderlijk gevaarte dat toch "zo rap gaat" te zien. Ik besloot even een praatje te maken. Eerste vraag natuurlijk: "Waor zit dà moteurke?" Geen "moteurke", wat de verwondering natuurlijk alleen maar groter maakt.5 september, de maandag erop. Moment van de echte waarheid. Eerste keer naar het werk met Versatile. Al een tijdje geleden had ik al uitgekeken naar een goede en veilige staanplaats voor de trike en gelukkig ook gevonden. Navraag gedaan bij de verantwoordelijk en, ja hoor, ik moest "die vreemde fietsen" daar met een gerust hart stallen. Alweer een zorg minder.
Die maandag was het merkwaardig windstil en tegelijkertijd heerlijk warm. Ideaal weer. Het schemerde nog, dus voor de zekerheid toch de lichten aan. De tocht verliep heel vlot. En langs het kanaal Gent-Brugge dat ik meestal vanaf "de Gevaerts" (tussen Oostkamp en Beernem) neem tot aan de binnenstad van Brugge, was het heerlijk zoeven. Ik trapte goed door en zag het tellertje boven de veertig gaan. Nu ben ik wel geen snelheidsduivel, maar het gaf toch wel een goed gevoel. En bij aankomst voelde ik tevredenheid. Over meerdere stukken op het traject was ik echter veel minder tevreden. De afgelopen dagen was men blijkbaar in een of andere opbreekwoede gestoken en op verschillende punten van m'n gewone reisweg had men de weg opengebroken. Vertragen, remmen, zachtjes over de rand om dan door het opengewoelde deel te rijden. Dan weer remmen, een andere rand over en weer optrekken. Niet altijd even plezierig (met dat gewicht van de Versatile, weet je wel...
).'s Avonds besloot ik een ander traject te nemen: vanaf Steenbrugge aan de andere kant van het kanaal, over Moerbrugge dan weer naar de westkant van het kanaal om zo naar Beernem te rijden. Van Moerbrugge tot aan Beernem ligt het jaagpad er niet zo denderend bij: de asfalt is op vele plaatsen met boomwortels dooraderd. Ideaal om de vering op z'n deugdelijkheid te testen. En die test doorstond de Versatile met glans, zodat ik dan ook de indruk had dat de vering bij "mijn" Versatile (vreemd gevoel dit nu te mogen zeggen) zachter staat afgesteld dan die bij Bruno's V.
Naar de brug van Beernem gaat het jaagpad plotseling tamelijk fel naar beneden. Leuk natuurlijk! De haren (of wat er van overblijft) in de wind. Je hoort nog het zacht geronk van de naaf, net een kat die in alle geluk haar middagdutje doet. Plotseling echter een knal. Boem! Ik schrik me rot. Wat is me dat? Ik rem onmiddellijk. De Versatile staat stil. Nu had ik wel niet gezien dat men onder de brug, waar het jaagpad onderdoor gaat, ook aan het werken was gegaan. De asfaltlaag was meerdere centimeters afgeschraapt, zodat ik in alle snelheid en met alle hevigheid naar beneden was gegaan. Schade? Neen. Ik zag toch niets abnormaals. De banden hadden de schok wonderbaarlijk overleefd, een Lourdesmirakel waardig!
Dan maar de brug op om aan de andere kant van het kanaal tot in Sint-Joris te rijden. Na de inspanning om naar je velomobiel naar boven te hijsen, dan de ontspanning bij de neerwaartse duik. O wee! Ook aan de andere kant was men aan het putjes graven gegaan! Gromgromgrom! Ik begon zowaar te denken dat ze het met opzet deden. Dan maar een ommetje gereden en me tussen nog andere werken gelaveerd, tot ik uiteindelijk die fijne maar toch heel rustige betonbaan kon bereiken. Flink op de trappers. Een heerlijk recht stuk, met op het einde een kruispunt. Er naderde een auto en dus wou ik even toeteren. Rood knopje. Geen geluid echter. Nog eens proberen. Niets! Geen kik! Alle remmen dicht. De klep open. Wat bleek? De vakje waar normaal de batterij zat, was leuk. Uitdagend leeg! Toen "viel mijn frank"! Toen de Versatile daar in Beernem plotseling onzacht naar beneden was gekomen, was het accuutje door de klap er waarschijnlijk uitgeslingerd. En dat bleek - terug dus maar - inderdaad het geval te zijn. Jammer genoeg was de accu gebarsten en ernstig beschadigd. Geen sprake dus om het nog te gebruiken.
Wordt vervolgd.
