12 juni tweemaandelijkse GL: De Nevellandroute

[Wouter D]

het was een zeer geslaagde tocht, alles te zamen kwamen er vor mij 162 km op de teller, en helaas pindakaas nog maar eens mijn tegenslagen met durano bandjes ondervonden, ik zou bijna denken dat ze mijn (over)gewicht niet kunnen dragen

een beetje verbrand in mijn gezicht maar zeker voldaan ben ik goed en wel thuisgekomen,
foto's? ik denk dat ja er enkele heeft

[CapoJan]

Plezant tochtje in plezant gezelschap, niet te kort en niet te lang, en met een terrasje tussendoor. Goe' weer...
Wat moet 'ne mens meer hebben hé?!

Idem dito. Straks nog eens kijken of er iets van de foto's geslaagd is.

[eeuwige reiziger]

Sedert ik in kinderlijke geestdrift aan het zwaaien ging naar m'n kinderen achterin de fietskar en m'n hand daardoor de kilometerteller in een vloeiende beweging - zou je het gepland willen doen, je zou er nooit in slagen... - regelrecht de velomobiel uitkegelde, is het nattevingerwerk geworden om de gereden afstanden juist te bepalen. De dag zal ik wel afgesloten hebben met iets rond tachtig kilometer of zo. Ach, wat doet het er eigenlijk toe. Niet de kilometers telden en ook niet de tijd, want het was gewoon weer eens een zalige belevenis.

Eerst lekker karren naar de plaats van afspraak. De wind in de rug. Onderweg een bukker in een flitsend pakje op een carbon fiets. Hij zag me naderen. Hij gaf zijn ros de sporen. Hij keek weer achterom en zette nog een tandje bij. Die toegeworpen handschoen kon ik niet laten liggen. Dus gingen we ook een paar versnellingen horen. Relatief snel ingehaald, maar zo gemakkelijk schudde ik hem toch niet af. Nog enkele kilometers bleef hij in m'n zog hangen, tot het hem toch iets teveel werd. Enkele minuten later was de kloof onoverbrugbaar geworden. Hopelijk nam hij het sportief op, want sommigen voelen zich daarbij wel eens in hun kruis gepakt...

Even dacht ik dat de eer de eerste te zijn me toekwam, maar daar kwam Jean-Marie vanachter de talud van de Bierstalbrug. Enkele minuten later kwam daar al met hoge snelheid een laag-bij-de-gronds voorwerp aangescheerd. Weerbarstig krulhaar dat zich niet door een fietshelm laat dwingen; dat moest Wouter zijn! En in zijn zog Filip, Paul, Geert en Jan. Wouter zou Wouter niet zijn of hij verraste ons op een demonstratie in gesleutel... Met dank aan - herinner ik het me juist? - Paul die het euvel opmerkte en Jean-Marie die als een volleerde Ronde van Vlaanderen-begeleider een achterbank vol opgepompte banden op velg mee had!

Daar gingen we dan op weg. Eerst een korte aanlooproute om dan bij het Eilandje op de Nevellandroute aan te sluiten. Eerst zacht glijdend over asfalt om dan volop te denderen over de plaatselijke betonbanen. Het moet gezegd worden: ik genoot er deze keer meer van dan afgelopen woensdag. Fietsen in gezelschap heeft toch altijd dat ietsje meer, waarmee ik natuurlijk niet wil gezegd hebben dat er geen vreugde te vinden is in het rijden als een "lonesome cowboy". Er is voor alles een tijd, plaats en gelegenheid zoals VdB indertijd zo plastisch kon zeggen.

Rustig zochten we ons een weg door de streek die ons de broers Planckaerts heeft gegeven. Echte wielergoden die ongetwijfeld uren gevlamd hebben langs de straten en gezoefd hebben op de jaagpaden in de buurt. Hoe konden we dus achterblijven?! Er wachtte ons een flink stuk jaagpad tussen Deinze en Nevele, zelfs flink wat meer dan ik voorzien had. In Bachte eventjes de weg uit het oog verloren, en dus was er geen andere keuze dan door te rijden tot Deinze. Heeft het zich iemand beklaagd (oei, Geert had wel een nostaligsche opstoot nu hij bij Vosselare de kleine kerkwegel recht de dijk op mistte )? Eerst wel eventjes de strakke begrenzing van ingesnoerde jaagdpad in Deinzestad, waarna echter de breedte van het jaagpad enkele kilometers verder tot meer wenkte. Heerlijk gewoon. En dan, ja, dan... Wat 'wenkte daar aan den einder...'? Ja, dààr! Een koersmannetje dat schijnbaar de reuk van liggers al op afstand opmerkt (euh, stinken we dan? M'n vrouw zegt dat toch altijd: "Je hebt weer gefietst, je stinkt", alsof er een soort onlosmakelijk verband tussen beide is... Ook Paul kan er schijnbaar van meespreken ). Wouter en ik keken naar elkaar, "Ja, gaan we ervoor?" En daar gingen we dan! Even veranderde ons gezellig karren in een regelrechte stormloop. De rij werd doorbroken, maar toch "één voor allen en allen voor één"! Wat moet die man gedacht hebben toen die meute liggers hem voorbij zoefde ondanks zijn verwoede pogingen de eer hoog te houden. Wie zal het zeggen? Bij de brug van Nevele hielden we eventjes halte en toen hij ons na enkele minuten daar inhaalde keek hij met een merkwaardige, peilloze blik naar ons.

Wouter was ondertussen al van kant gewisseld en was de plaatselijke bakkerij aan het leeg kopen. Voor ons het signaal om alsnog iets binnen te halen vooraleer de rekken leeg zouden zijn. Honger komt nooit alleen. Dorst is zijn onvermijdelijke metgezel. Op naar het "kilootje meer"... (soms is toch wel duidelijk dat het toeval geen toeval is... ).Of beter "het Augustijntje meer", al was de schuim op de vloeistof soms iets vettiger dan hop. Onze fietsen waren ondertussen de belangstelling nummer één bij de inboorlingen. Had nu toch iedereen een euro maar in de Versatile gegooid... 'Dromen zijn bedrog'...

Daarna door de aardappelvelden langs Poesele naar Hansbeke, waarna we voor ons nietsvermoedend gezelschap wat in petto hadden. Geert en ik gingen ervoor: neen aan het alternatief, ja aan het echte spul! Voor de resterende kilometers de onverkorte Nevellandroute! Ja, daar gingen we dan: lekker schudden en beven over de brug van de E40 met erna de heerlijke Boerestraat. Kasseiwegen op z'n best! L'Enfer du Nord verbleekte erbij! Zijn we goed? En of! Enkele straten verder wenkten ons al de onverharde kilometers van Hansbeke dorp tot aan de Vaartstraat. Lekker pudding spelen. Achteraf beschouwd zou het toch jammer geweest, mochten we voor het bravere alternatief gegaan zijn.

En dan weet je ook weer eens hoe zalig het wel is te mogen en kunnen vlammen over dat mooie asfalt van het afsluitend stuk jaagpad. Bij het Eiland nam ik afscheid van de groep die weer richting Gent trok, terwijl ik m'n heil in westelijke richting zocht. Op naar moeder de vrouw aan wie ik gezegd had dat ik wel ergens rond één uur zou thuis zijn. "Jaja," zei Geert nog lacherig, "'t is ongeveer dat uur... maar twee uurtjes te laat..."

En wat er dus thuis gebeurde...

Zullen jullie het ooit weten?

[Bram Mouton]

Ze zei: ge hebt gefietst, ge stinkt!