BRM200 Loenhout 08/03/08

[jorvik]

Ik ga hoogstwaarschijnlijk morgen daar meerijden. Info te vinden op:

http://home.scarlet.be/~cd970926/010_BR ... 03_08_.htm

Nog kandidaten?

[Wouter D]

nee, die rij ik niet mee,
die van de 22ste rij ik wel mee als de planning niet verandert, en erna wil ik er nog mee rijden

[marini]

het gaat een pokke weer zijn morgen,....

[jorvik]

Zondag was het inderdaad tamelijk pokkeweer (maar neem aan van iemand die het kan weten dat het nodig is dat het nog een beetje regent dit voorjaar). Maar dan zat ik gelukkig binnen te bekomen van de tocht met heel mooi weer (alhoewel iets frisjes) van zaterdag.

Dju, waarom ligt die cafetaria waar we onze controlekaarten moeten binnenleveren niet gewoon op het gelijkvloers? Twintig trappen. Het lijkt als een onoverkomelijke berg voor mijn pijnlijke knieën. Als een oud manneke kruip ik naar boven... Wat is er in godsnaam misgelopen? De vorige 200km tocht in Raversijde, weliswaar reeds 3 jaar geleden, had ik niks geen problemen. Toen had ik er bij wijze van spreken nog gemakkelijk 100 achtergeplakt. En toen zaten er zelfs enkele hellingen tussen. Maar nu, alles plat, op de brug over de snelweg na. Wel redelijk veel wind, maar toch.

Vroeg opgestaan, maar toch zo laat mogelijk. Dwz, de avond ervoor alles al klaar gemaakt en ingeladen. Bij een temperatuur van 2° was het ronduit koud om te wachten tot men de poort kwam openen. Ik hoorde ondertussen Frans spreken. Mensen die er een flinke rit voor over hebben om 200 km te komen rijden. Na de aanmelding ben ik maar gelijk vertrokken. Om 8 u was er een groepsvertrek, maar ik wou zo snel mogelijk weg zijn. Dus nam ik de uitdaging aan om zelf mijn weg te zoeken. De routebeschrijving was duidelijk, maar het blijft toch opletten in de dorpen en tussen de velden. Lastig, zo heel de tijd met een papiertje in je hand moeten rijden. Maar zo genieten van niemand op straat, de nevels over de velden en een vlucht wulpen die overvliegt.

Aan een vlot tempo leg ik de eerste 66 km af tot de eerste controlepost. Toch hou ik me in en ga niet over de 30 km/u. We rijden doorheen een fijn heide- en boslandschap net over de Nederlandse grens. Ik eet een paar boterhammen in het café en net wanneer ik terug verder wil, komt de groep eraan. Ze zijn met 25-30 man. Ik had eerlijk gezegd al veel eerder verwacht dat ze mij zouden inhalen. Niet dus, ze hebben tegen 25 km/u gereden. Ik besluit toch alleen verder te gaan. Het gaat vlot, de route volgt het knooppuntensysteem. Zo een mooie gebieden rond Valkenswaard en dan terug de grens over rond Hamont, Achel en Neerpelt! In Neerpelt is de volgende controlepost in een tankstation. Het meisje achter het loket kijkt me maar vreemd aan. Controlepost? Gelukkig wist de bazin wel wat er op komst was. Tijd voor een volgende lange pauze. Ik rij terug naar het kanaal waar we even van moesten afwijken en zoek me een bank om even te gaan zitten. Ondertussen zie ik een volgende groepje van 8 man komen op weg naar het tankstation. Ze zijn blijkbaar afgesplitst van de hoofdgroep. Tien minuten later komen ze me voorbij terwijl ik op de bank zit. Ik zal dus niet als eerste toekomen.

Ik rij verder. Mijn knieën beginnen te protesteren. Ik zoek een beetje naar andere houdingen. Het gaat nu langs het kanaal Herentals-Bocholt. Een redelijke wind op kop, 25 km/u, gelukkig temperen de bomen naast het water een beetje de kracht van de wind. Vijf km verder kom ik het kopgroepje tegen. Eén van hen heeft platte band. Ik blijf even mee wachten, probeer een praatje te maken. Tenslotte rijden we dezelfde tocht. Maar ze zijn niet echt spraakzaam. Nadien bedenk ik me dat het waarschijnlijk de franstaligen waren. Zelfs onderling wordt er niks gezegd... Soit. Ze rijden verder en ik volg. Dat gaat goed vooruit, 30 à 33 km/u. Ik hang achteraan. Dit tempo houd ik niet om de kop te trekken. Bovendien gaan ze ook niet veel windschaduw hebben van mijn taifun. We rijden een vijftal km samen. Dan moeten we van het kanaal weg, richting abdij van Postel. Ik had al begrepen dat deze gasten gaan voor de snelheid en de prestatie. Of ze nu in de Kempen of de polders rijden, dat maakt hun niet veel uit blijkbaar. Ze letten op het asfalt onder hun wielen... Daarmee missen ze ook de afslag. Ik draai af, roep nog, maar ze rijden door. Soit, ze zien maar. 10 minuten later zie ik een dreigende groep opdoemen in mijn spiegel. Ze hebben zich dus toch bedacht. Redelijk snel halen ze me in. Ik roep: Rij maar door, ik doe het wel op de toeristische wijze! Uiteindelijk, heel de tijd op hun achterwerk zitten loeren spreekt me ook zo niet aan. Terug alleen, met mijn benen die steeds meer protesteren. Ik bereik het kanaal Dessel-Schoten. 140 km. Ik verplicht mezelf door te rijden tot 150 km. Dan pas pauze. Constant wil ik ermee ophouden, maar dat is geen optie. Was is er mis? Ik forceer mezelf niet, trap een hoge frequentie, en toch doen mijn knieën zo pijn. 165 km, stoempen tegen de wind in. 21 km/u. Turnhout. Mijn water is op. Een vriend van me woont in Turnhout. Ik bel hem en spring even binnen. Mijn flessen terug vullen. Het doet pijn om terug recht te staan van de bank. Ik rij terug naar het kanaal. Daar stop ik en pak mijn mp3-spelerke. We moeten nog tot St-Lenaarts langs het kanaal, wind op kop. De muziek van de Maxx zal me hier door moeten helpen. Nog 35 km.

Een 20-tal saaie kilometers langs het water. Eindelijk St-Lenaarts. Daar mogen we van het kanaal af, en wat belangrijker is: de richting verandert dus geen wind op kop meer. 185 km. Ik eet nog wat energiekoeken, maar dit helpt uiteraard niet tegen de pijn in mijn knieën. Even zoeken naar de weg en tegen 30 km/u gaat het verder. Een flinke rugwind helpt me hierbij. Op km 194 sta ik terug aan de cafetaria. Ik stel me geen vragen wiens km aanduiding fout is, de route beschrijving zei immers 203 km. Ik kan amper op mijn benen blijven staan. Ik denk terug aan mijn eerste onwetende ligfietskilometers, 7 jaar geleden. Toen heb ik effectief mijn knie geforceerd door te zwaar verzet te trappen bergop. Dat heeft me 2-3 maanden aan heel-rustig-aandoen gekost om het te laten genezen. Sindsdien let ik er enorm op om snel en licht te trappen. En toch. Het heeft deze keer precies niet geholpen.

Mijn gedachten zijn somber en gaan uit naar de pingpongwedstrijd die ik twee uur later diezelfde avond moet spelen... Wat gaat dat geven?

De dag nadien, geen spierpijn. Pijn is al wat minder. Twee dagen na datum... Niks geen pijn meer in mijn knieën, of elders. Dus heb ik me niet geforceerd! Ik voel me opgelucht. Maar wat is dan de reden?

Langzaam dringt het tot me door... De afstand van mijn trappers staat niet goed ingesteld. Daarmee dat ik mezelf pijn heb gedaan. Rij maar eens op een gewone fiets met een zadel dat te laag staat. Zo dom! Toch ben ik blij als een kind: ik weet wat de reden is, ik kan wel nog fietsen, ik kan wel 200 km aan!!!!

Maar eerst mijn trapas verzetten.

Ps. Wedstrijd toch nog gewonnen met 15-1. De andere ploeg staat gelukkig laatste in het klassement. Het spelen ging, de bal gaan halen iets minder.

[BartC]

Nog goed dat het dat maar was dan... zal wel een hele opluchting geweest zijn.

[Jan.E]

Knap, weeral een overwinning rijker en dan bedoel ik niet de tafeltennismatch.