Rondreis noord-west Frankrijk
Dag 1: zondag 6 juli
Gent Ellezelles, 56 km
Na een opwarming in de vorm van een toertochtje met de Ghentse Liggers en het opladen van de bagage zijn we vertrokken richting Ellezelles, de eerste stop op onze weg naar de Franse grens. De verwondering die we tijdens de tocht met de Ghenste Liggers mochten ervaren toen een van de deelnemers aan de start verscheen met een buikligfiets moet zo ongeveer overeenkomen met de verwondering die menig Fransman over onze fietsen moet hebben gehad. De reactie van de rijdende Fransman op een gewone ligfiets in het achterhoofd houdende is het ten stelligste af te raden om met een buikligfiets de grens over te steken.
Maar nu ter zake. Afspraak op de brug over de ringvaart in Merelbeke om 16 uur. Geert was wat te laat, aanvaardbaar wegens toch niet al te veel tijd na het tochtje om bagage op te laden. Na een startceremonie met dito foto, getrokken door een paar gepensioneerden die net terug kwamen van hun zondags tochtje, begon voor ons de echte tocht die ons tot in eerste instantie tot in Ellezelles moet brengen. Tijdens de eerste kilometers langs de Schelde richting Oudenaarde werd ons tempo enkel gebroken door een triootje tetterende –of wat dacht je- vrouwen die in al hun extase niet door hadden dat ze de Ekebrug al een tiental kilometer gepasseerd waren. Ook de weergoden vonden onze onderneming de moeite waard om het een lichte doop te geven, België toch. We zouden tot onze terugkeer in België moeten wachten vooralleer nog een druppel regen te mogen aanschouwen. Een irritante motorcross en een onderbroken fietspad hebben ons uiteindelijk doen beslissen om de steenweg Oudenaarde-Ronse te volgen, saai en druk, maar de beloning zit hem in de afdaling in Ronse: tegen de 80 km/h de bebouwde kom inrijden en zonder trappen twee coureurs voorbij gevlogen (zij moesten wel trappen). Op het gemak een laatse klimmetje verwerkt en Ellezelles bereikt waar een schoolvriendin een feestje had georganiseerd en waar we ons mochten verfrissen. Dank u Sarah!
Dag 2: maandag 7 juli
Ellezelles Sebourg, 76 km
Na een eerste nachtje in de tent (waar we niet al te snel uitgeraakten), een uitgebreid ontbijt en het opruimen van onze nest stonden we om 11 uur eindelijk klaar om te vertrekken naar het Franse land. Vermits we nog redelijk vermoeide benen hadden van de voorgaande dag (toertochtje + eerste etappe) besloten we om de dag te beginnen met de afdaling van een redelijk steil hellinkje waar we zonder moeite weer richting 80 km/h gingen, om vervolgens aan het echte werk te beginnen. Uit de hoogteverschillen konden we opmaken dat niet gans België plat is. Na het entertainen van de Henegouwse dorpjes, hebben we de laatste Belgische inkopen voor het Frans avontuur gedaan in Peruwelz, waarna we ons middagmaal hebben opgegeten in een bos net over de Franse grens.
’s Namiddags mochten we kennis maken met de reactie van de fransman en de Franse chauffeur na het aanschouwen van een ligfiets, wat leidt tot grappige (ge ziet één mens naar binnen lopen en er komen er plots 5 naar buiten) en soms ook gevaarlijke situaties, maar dan eerder voor de autobestuurders dan voor ons (ze blijven tijdens het voorbijsteken gewoon naar u kijken zonder te kijken waar ze naar toe rijden). Ook werden we bestookt met de gekende vragen over ligfietsers die we al snel beu zouden worden vermits het zich elke dag bleef herhalen.
Toen we na een 70-tal km een bordje “camping” tegen kwamen hebben we besloten om de pijl te volgen. Het weggetje naar de camping liep naar beneden wat ons een leuke afsluiter van de dag leek, tot het plots even steil terug begon te stijgen, de laatste loodjes wegen het zwaarst… Het was een camping à la ferme met zeer primitief sanitair, maar het was er zeer rustig. Na een deugddoende douche hebben we dan ons avondmaaltje gekookt, de chipolata’s hebben we na hun verblijf in de fietstassen herdoopt tot chipoplata’s, maar ze waren wel heerlijk. Het resultaat was wel een enorm vettige afwas vermits er geen warm water was. We hadden geen wijn mee dus zijn we maar vroeg gaan slapen.
Dag 3: dinsdag 8 juli
Sebourg Crepy, 116km
Na het gekende ochtendritueel hebben we er ons rond een uur of 10 nog maar eens bijgelegd voor 12 moeilijke kilometers. Die Fransen kunnen duidelijk geen kaarten maken waardoor we hopeloos verkeerd gereden zijn, wat uiteindelijk leidde tot een modderfestijn pur sang, en een enorme vertraging op ons schema (25 km in 2 uur). De opkomende honger heeft ons doen beslissen van dan maar direct ons middageten te gaan inkopen en door te rijden tot een rustig plaatsje om het achteruit te slaan. Het tempo na ons eten lag gelukkig een stuk hoger tot we besloten om een eindje een vallei te volgen. Op de kaart leek het allemaal redelijk plat tot puntje bij paaltje kwam, het verliep allemaal met de nodige ups-and-downs en het vertraagde onze vooruitgang ook aanzienlijk. Op de koop toe begonnen we nog wat last te krijgen van pijnlijke knieën wat het afzien alleen nog wat verergerde. Om het tijdverlies en beetje bij te benen hebben we dan maar besloten om door te rijden en onze noodrantsoenen te gebruiken als avondeten, maar wat ons het meest veronrustte was het feit dat we na een 100-tal km nog steeds geen teken van campings hadden opgemerkt. Toen we na 116 km in Crepy vroegen of er een camping in de buurt was kregen we te horen dat de dichtstbijzijnde 15 km verderop (Laon) lag en moeilijk te vinden was. Wildkmperen bleek de meest voor de hand liggende oplossing, tot de “pater familias” Mr Bottelli thuiskwam die ons doodleuk uitnodigde om in zijn tuin te logeren en die zelfs per sé wou dat we samen met zijn familie zouden dineren. Toch nog lekker eten, goeie wijn en een zeer gezellige avond dank zij de franse gastvrijheid. Het was ook een goede oefening voor ons Frans. Na een bezoekje aan het huiselijk sanitair waren we van een frisse nacht verzekerd.
Dag 4: woensdag 9 juli
Crepy Attichy, 69 km
Rond een uur of 8 uit de veren en genoten van een heerlijk Frans onbijt met alles erop en eraan, Mr Bottelli was zelfs achter verse croissants gereden. Nadat we ons nog even verfrist hadden en we onze bagage bij elkaar hadden gezocht kregen we nog twee frisse blikjes cola voor onderweg toegestopt. Rond een uur of 10 hebben we dan afscheid genomen van Mr en Mad. Bottelli en hen nog eens bedankt voor hun hartelijk ontvangst waarna we de tocht richting Soissons hebben ingezet, een lastig stukje met een zware klim. Eens voorbij die klim ging het geleidelijk aan naar beneden in de richting van de rivier “Aisne” totdat mijn fiets opmerkelijke stabiliteitsproblemen begon te vertonen. Mijn eerste gedacht was dat een van mijn tasafhouders het had begeven, maar het bleek een lekke band te zijn. Vermits we geen goesting hadden van wortel te schieten hebben we dan maar de band gestopt, alles terug in elkaar gestoken en terug onder druk gezet, maar ons enthousiasme heeft ons een lek ventiel opgeleverd. De reserveband erin en iets voorzichtiger oppompen bleek een betere oplossing. Rond de middag stonden we dan eindelijk in Soissons waar we ons middageten gingen halen en een office de tourisme hebben gezocht om een lijst van de beschikbare campings te bekomen. In een dorpje net buiten Soissons hebben we dan gegeten en eens goed met beginnende zeilertjes op de rivier gelachen, waarna we vlot naar een camping in Attichy zijn gereden waar we rond 16u30 toekwamen. Na ons tentje opgezet te hebben en alles klaargezet te hebben voor een welverdiende rustdag, zijn we, ontdaan van ons bagage, het plaatselijk verkeer gaan terroriseren door te gaan winkelen en tegen dat we terugreden hadden we een heus publiek op de been gekregen. Na een douche en een heerlijke maaltijd moest de fles wijn eraan geloven, en net voordat we in ons bedje kropen constateerde ik dat mijn voorband weer wat van zijn druk verloren had… zorgen voor later.
Dag 5: donderdag 10 juli
Rustdag in Attichy
Lekker lang uitslapen, luieren en genieten van het mooie weer overheersten deze dag. Van het mooie weer hadden we overigens al de hele tijd mogen genieten en het zag er niet naar uit dat het zou verslechteren, wel in tegendeel, wat het over de middag zeer lastig maakte om te fietsen, ook in de loop van de volgende dagen.
Al luierend onder een boom hebben we wat zitten vissen met een zelf gefabriceerde vislijn tot een Fransman ons kwam zeggen dat we moesten betalen om te vissen, precies of we gingen wat vangen… om de tijd toch enigzinds nutig te besteden hebben we ons dan maar over mijn lekke voorband ontfermd die, zo bleek, niet goed geplakt was geweest. Zelfs na een nieuwe poging bleek het lek niet te dichten wat ons heeft doen besluiten om de reserveband in dienst te nemen. Dienen anderen band hebben we wel nog eens proberen herstellen, om hem te recupereren, wat hem op den duur meer op een lappendeken dan op een reserveband deed lijken. Verder zijn we nog eens gaan winkelen, ze begonnen ons daar al te kennen in dat dorp. ’s Avonds hebben we nog een laatste tochtje gemaakt om een pizza te gaan halen, het is af te raden van er één met veel kaas te nemen want die loopt er na een hels fietstochtje gegarandeerd voor de helft af, en ik kan het weten… Tegen dat de pizza op was mochten we onze derde man verwelkomen. Wim kon pas vanaf vandaag meerijden en is dan maar met de auto achter gekomen, de welke hij zou achterlaten om hem achteraf te gaan ophalen. Nadat we hem geholpen hadden met het opzetten van zijn tentje (het had meer weg van een uit de kluiten gewassen slaapzak) hebben we er dan maar een pannekoekenfeestje van gemaakt en een paar flessen wijn gekraakt om onze rustdag stijlvol af te sluiten.
Dag 6: vrijdag 11 juli
Attichy St-Paul (Beauvais), 116 km
Weer redelijk lang uitgeslapen en er redelijk lang over gedaan om ons klaar te maken vooralleer we konden vertrekken, doordat Wim zijn vierwieler nog ergens moest kwijt zien te geraken wat hem uiteindelijk gelukt is bij de gendarmerie. Toen we om 12 uur eindelijk klaar stonden en we de eerste meters bolden was een gesis het teken dat er iets mis was met Wim zijn achterband, achteraf bleek dat er ongeveer 14 bar moet hebben opgestaan, net iets te veel. We waren de camping nog niet af of we mochten beginnen plakken. Een half uur later waren we dan eindelijk op weg en de zon zorgde ervoor dat we het zelfs tijdens afdalingen te warm kregen. Toen voorbij Compiègne de honger begon te knagen bleken er geen winkels open te zijn voor 16 uur -luie, achterlijke Fransen- waardoor een plat-du-jour de enige oplossing was om de honger te stillen. Na het eten zijn we aardig opgeschoten om rond een uur of 6 boodschappen te doen waarna we nog een kleine 40 km naar de camping in St-Paul hebben afgehaspeld, waar we rond half 9 toekwamen. We waren er niet de enige die met de fiets op vakantie gingen, wel de enigen die zo verstandig waren van dat met ligfietsen te doen. Er was nog een koppel Brusselaars die zelfs zo zot waren om hun hond mee te pakken, en een koppel Noord-Ieren die juist geland waren in Beauvais waarmee we dan ook eens gesocialised hebben. Tegen dat we in ons bed lagen was het alweer na middernacht.
Dag 7: zaterdag 12 juli
St-Paul Forges-les-Eaux, 96 km
Na de opkuis en de afwas van de vorige dag hebben we bij het vullen van de drinkflessen het recept van isostar doorzien (gewoon siroop/grenadine met een eetlepel zout op een liter), de uitvinding van de dag en zeer effectief. We zijn weer rond 12 uur vertrokken, het wordt een slechte gewoonte, en de eerste kilometers voorspellen niet veel goeds. We moeten eerst een paar kilometers via een drukke national rijden vooralleer we een klein baantje kunnen nemen, en net op het moment dat we ons opzij zetten, klaar om over te steken gebeurt het: Een auto wilt keren, degene achter hem moet stoppen en die daar achter heeft het niet gezien, knal, die daar achter ook nie, knal, daarachter… 4 botsingen in één klap. Ik weet niet ofdat het met ons of met de warmte te maken heeft, maar we hebben ons snel uit de voeten gemaakt en onze tocht verder gezet. Ondanks de warmte zijn we nog aardig goed opgeschoten en toen we op de kaart de mogelijkheid zagen om door het dorpje “Les Flamands” te rijden hadden we er ook een stevig klimmetje voor over. Als we een tiental kilometers later nog eens de kans kregen om een ommetje langs Rome te maken kon onze dag niet meer kapot. Daar zijn we dan maar enen op gaan drinken op een terrasje in Lyons-la-forêt. Om terug op gang te komen kregen we een hellinkske voorgeschoteld waarvoor het kleinste vitteske net klein genoeg was. Nadat we boodschappen hadden gedaan en in een toeristische brochure een camping hadden gezocht zijn we nog even hopeloos verloren gereden op zoek naar die bewuste camping, het adres bleek verkeerd en we moesten 10 km verder staan. Wanneer we dan eindelijk op die camping waren aangekomen bleek er een bal te zijn waar we na het eten eens een kijkje zijn gaan nemen en ons eens grondig hebben kunnen ergeren aan de feestcapaciteiten van de Fransen. Ge kunt beter in u bed kruipen of u gewoon volledig canard drinken zodat ge der geen erg in hebt, ik hoop dat de Fransen da ook doen.
Dag 8: zondag 13 juli
Forges-les-Eaux le Tréport, 104km
Zoals gewoonlijk zijn we weer vertrokken op een dusdanig uur dat we na een 10-tal kilometer al aan ons middageten mochten beginnen denken, dus hebben we maar direct inkopen gedaan en ze in het veld onder een boom opgegeten. Na 15 kilometer was het bij mij weer raak, platte band, het wordt een gewoonte. En dat net op het moment dat we een Route Verte hebben ontdekt, een tot fietspad omgevomde spoorlijn. Spijtig genoeg lag ze niet excact in de juiste richting, maar nadat we met een gestopte band enkele kilometers de geplande route hadden gevolgd, waren we al snel overtuigd dat we beter de Route Verte konden nemen wat we dan ook gedaan hebben tot 7 km voor Dieppe, daar was het ineens gedaan met de pret, maar we hadden 40 km in een uur en half afgelegd. Van Dieppe ging het dan langs de kust, waar we verrast werden door de hellingen die je daar vindt langs de krijtrotsen, naar le Tréport waar we hoopten een camping te vinden. Toen we rond een uur of 8 in le Tréport aankwamen bleken alle campings volzet te zijn, tijdens het weekend van de 14 juillet blijft er geen Fransman thuis. Dit verplichtte ons om naar een camping à la ferme uit te wijken waardoor we ons nog eens extra mochten vermoeien met een onmenselijk klimmetje. Deze camping bleek eveneens volzet maar met een zielig gezicht en wat blufpoker (we hadden zogezegd meer dan 200 km gereden) hebben we toch een plaatsje kunnen versieren. Op aanraden van de campingbaas zijn we die avond naar een magnifiek panoramisch uitzicht over de stad gaan kijken met als kers op de taart het vuurwerk voor de 14 juillet. Terwijl de Fransen aan het feesten waren heb ik nog een douche gepakt en tegen dat ik terug was, was de laatse fles wijn al door Wim en Geert soldaat gemaakt met als resultaat dat vooral Wim een beetje aangeschoten rondliep, klaar om zijn roes uit te slapen.
Dag 9: maandag 14 juli
Rustdag in le Tréport
Weer eens rustig uitslapen en een poging doen om de zon zoveel mogelijk te vermijden. Een noodzaak voor Wim die is opgestaan met hoofdpijn, of het nu komt door de drank of door een vermeende zonneslag daar zijn we nog niet volledig uit, maar schaduw was bij de temperatuur die er toen heerste geen overbodige luxe. ’s Middags zijn we ons maag gevolgd tot in een restaurantje in het centrum van le Tréport waarna Geert en ik eens het strand zijn gaan verkennen terwijl Wim een terrasje wou gaan doen. Geert en ik waren op de koop toe getuige van een heuse reddingsoperatie met helikopter van iemand die van de krijtrotsen was gevallen, ik geloof wel dat het slecht is afgelopen, maar spectakel was gegarandeerd. Nadat we onze financiële toestand een beetje op peil hebben gebracht en een familie Westvlamingen warm hebben gemaakt voor het fenomeen ligfietsen, zijn we terug naar de camping gereden waar we de schaduw hebben opgezocht. Die avond hebben we besloten om eens vroeg te vertrekken in de hoop de warmte voor te zijn en een siësta te kunnen houden gedurende de middag. Maar vroeg opstaan betekend vroeg gaan slapen dus zijn we tegen half 10 in onze nest gekropen en hebben we onze wekkers op –jawel- 6 uur gezet.
Dag 10: dinsdag 15 juli
Le Tréport Samer, 141 km
Ondanks het feit dat de wekker om 6 uur stond zijn we pas wakker geworden rond een uur of 7, we hadden er gewoon door geslapen. Doordat we niks hadden als ontbijt konden we daar al wat tijd mee uitsparen en zo lagen we dan toch om 7u45 op de fiets. Na een tiental kilometer zijn we dan de eerste bakker die we tegenkwamen gaan leegroven als ontbijt om vervolgens naar de Baie de la Somme te rijden vanaf waar het vlak rijden was. Tegen de middag hadden we al 90 km op de teller staan en konden we het ons dus permitteren om een siësta te houden. Na het eten ben ik met Geert in een parkje gaan zitten terwijl Wim naar Merlimont-Plage is gereden op zoek naar een petje tegen de zon. Rond een uur of 5 zijn we dan verder gereden, terug iets meer het binnenland in en de laatste kilometers vormden de finale uitdaging van de dag: een pittig klimmetje met een knoert van een afdaling. En net in die laatste kilometers is het fout gelopen met Geert zijn fiets. Tijdens de klim heeft zijn bagagedrager het begeven waardoor hij de afdaling, waar Wim en ik 75 à 80km/h haalden, zeer voorzichtig moest nemen, met een verhitte voorvelg en klapband tot gevolg wat bij 40 km/h onvermijdelijk een valpartij opleverd. Geert heeft er gelukkig niet meer dan een schrammetje aan over gehouden. Wim en ik zijn dan de bagage gaan afsmijten op de camping waarna we Geert uit de nood zijn gaan helpen. De buitenband zag er nog in orde uit, dus hebben we er maar een reservebinnenbandje (het lappendeken) in gestoken waarna de boel in orde leek. We zijn zonder verdere problemen op de camping geraakt waar we konden genieten van de flessen wijn die de val probleemloos hadden overleefd.
Dag 11: woensdag 16 juli
Samer Zande (Gistel), 148 km
Na de afwas en opkuis van gisteren, hebben we er ons rond 11u30 bij neergelegd en het goede nieuws was dat de druk op de voorband van Geert er nog steeds op zat, het lappendeken hield dus eindelijk stand. Tot de eerste afdaling van de dag, we waren nog maar net uit Samer vertrokken toen de buitenband van Geert los kwam van de velg. We zijn op tijd kunnen stoppen en we dachten dat we een klapband hadden kunnen vermijden, maar niks is minder waar, we stonden net stil toen de vier bar die we er de dag ervoor op hadden gestoken er in een klap uitvlogen. Het feit dat fietsenmakers en 20 inch banden de Fransen in het algemeen onbekend zijn, zat er voor Geert niks anders op van naar Boulogne te liften en met de trein naar huis te rijden en later om zijn fiets te komen die hij gelukkig op de camping kon achterlaten. Wim en ik hebben dan onze weg voort gezet met de gedachte van in te pikken op de route van Sluis-Boulogne-Sluis ter hoogte van Liques. Le Wast bleek echter het dichtstbijzijnde dorp te zijn dat op de route ligt, maar eens daar aangekomen zag ik op de kaart dat we dan wel nog over de Mont Dauphin moesten, wat we dan ook maar gedaan hebben. Na de klim van de Mt Dauphin werden we beloond met het vredig tafereeltje van de familie hert die rustig de baan over stak en na een snelle blik in onze richting in het bos verdween. Na een verfrissing in Liques zijn we door de slechte aanduiding nog eens overtuigend verkeerd gereden met een extra pittig klimmetje tot gevolg. Maar vanaf dan ging het vlot, zeilend op de wind met in ons zog een dreigend onweer, via Bergues naar de Belgische grens. Onderweg moesten we wel nog proberen iets te eten te vinden, wat door de achterlijkheid van de Fransen pas is gelukt rond een uur of 4. We zijn op een bepaald moment een dorpje ingereden waar er 1 cafeetje was waar ze sandwichen verkochten, tot ze ons daar doodleuk verkondigden dat ze niet om brood waren geweest. In een dorpje voor Bergues hebben we dan een bakker gevonden maar een lavabootje om ons handen te wassen hadden ze er niet, we zagen namelijk redelijk zwart doordat we ons voort hadden laten zuigen door een tractor. Toen we dan eindelijk de Belgische grens over reden en ik mijn GSM aan legde kreeg ik van een Franse operator het berichtje “Bienvenue en France”. Soit, na een telefoonje met een schoolvriendin, Evi, mochten we bij haar gaan logeren op de boerderij, waar we Belgische frietjes met Franse wijn achter de kiezen hebben gestoken. Ook een bubbelbad deed deugd, maar ge ziet er toch zo goed in hoe vuil ge eigenlijk waart. s’Avond is het dan uiteindelijk toch beginnen regenen, de bevestiging dat we weer in België waren.
Dag 12: donderdag 17 juli
Zande Landegem Drongen Lokeren, 128 km
Na een Belgisch ontbijt en een bedankje aan Evi en haar ouders zijn we uiteindelijk vertrokken rond een uur of 10 in een gezapig regentje. Het was de eerste keer van de vakantie dat we onze K-way boven moesten halen, we hadden hem dan toch niet voor niets meegesleurd. Toch zorgde veel wind, die in het algemeen uit de verkeerde richting kwam, dat ik er zo goed als door zat, alles stak tegen. Gelukkig dat een spaghetti in Brugge enige opwarming gaf waarna we ons weer in het Belgische rotweer begaven richting Landeghem. Onderweg kwamen we enorm veel fietsers tegen die zwaar beladen maar veel trager dan wij op vakantie gingen. In de loop van de namiddag is het gelukkig opgeklaard maar de K-way durfde ik nog niet weg te steken, hoewel ik hem niet meer nodig zou hebben gehad. Na een tussenstop bij Wim thuis in Landeghem zijn we dan de laatste spullen van Geert bij hem thuis in Drongen af gaan droppen waarna ik alleen verder ben gereden naar Lokeren met daartussen nog een korte tussenstop in de Ligfiets Gent. Na een laatste vlotte 25 km restte alleen nog alle bagage te drogen te hangen en op te ruimen, waarmee dan ook de vakantie afgelopen was.
© 2003 Mathias De Backer
