Ik stel mijn wekker in zodat ik om 6:30 wakker schiet. Ik kijk naar buiten en het is aarde donker. Ik vind het een beetje vreemd voor de tijd van het jaar, maar ik ga er niet verder op in.
Nadat ik mijn ontbijt heb genuttigd kruip ik nog even achter de PC. Ik schrik me rot als ik ontdek dat het op de PC-klok nog maar 4:30 is! Ik ren de keuken in en op die klok wordt mijn vermoeden bevestigd. Mijn wekker heeft me 2uur te vroeg gewekt. Ik besluit uiteindelijk om maar terug in mijn bed te kruipen want ik zal mijn rust goed kunnen gebruiken met 300km in het vooruitzicht. Dit lukt vrij aardig maar na anderhalf uur piept mijn wekker me deze keer wel op tijd.
Nadat ik nog een klein ontbijt opeet, laad ik mijn mango in en vertrek naar Gent, waar ik met Wouter Delanote heb afgesproken. De eerste km’s naar Antwerpen doe ik rustig aan, want voel me toch niet helemaal gerust voor deze dagtocht van 300km. Nadat ik door de eerste lift van de voetgangerstunnel in de tunnel kom en op weg ben naar de tweede blijkt er een papier te hangen aan de deurlift. IK vrees even het ergste dat de tweede lift buiten gebruik is maar het is enkel een waarschuwing voor een wat hoger drempeltje.
Ik sta wat later aan linkeroever waar ik via de hoofdbaan naar Zwijndrecht rij om daar het jaagpad langs de expresweg te volgen.
Het zonnetje schijnt aardig en de spieren zijn soepel dus gaat alles vlot. Tussen Zelzate en Gent nog een race gewonnen van een bromfietser die bij 38 per uur al moet afhaken.
Ik ben blijkbaar een halfuurtje te vroeg bij Wouter, waardoor ik hem net mis, doordat ie zijn Limit is gaan ophalen. Muziekje aan en een korte snackpauze maakt de wachttijd wat korter.
Opeens staat Wouter naast me met zijn knaloranje Limit zonder dat ik hem heb zien afkomen. Nadat we nog even langs de bakker zijn gereden, rijden we door het centrum van Gent via een kanaal(ik ben de naam vergeten:-s) naar de Leie toe.
Langs het jaagpad richting Deinze is het wielertoerisme al op gang gekomen, maar geen één wielertoerist die zich wilt wagen aan een spurtje. We rijden aan een rustig tempo van 28 per uur richting Deinze. Onderweg komen we zelfs twee wielerdames, die volgens mij(en Wouter zal dit ook wel kunnen beamen) interessanter zijn dan het landschap.
Deinze komt in zicht, dus moeten we ook van het jaagpad langs het kanaal, overgaan op het jaagpad langs de Leie. Dit is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we toch de juiste weg. We rijden even een stukje binnendoor omdat we niet meteen op het jaagpad geraken. We rijden een straatje in dat volgens een bord doodlopend zou zijn, maar we wagen het erop. Het bordje bleek er niet helemaal voor niets te staan want de laatste 150m bleek één zandweg te zijn met tractorsporen, niet de ideale weg om met een velomobiel te betreden. Nadat we onze gevaartes vastrijden in het zand is uitstappen en duwen de enige oplossing. Na heel wat gesleur en geduw staan we uiteindelijk toch op het jaagpad. Na een telefoontje met Stoopie(oftwel ene Peter uit Wakken) krijgen we te horen dat we aan de verkeerde kant staan van de Leie. Nadat Wouter zijn banden modder en zandvrij had gemaakt reden we naar de volgende brug om daar de oversteek te maken naar de andere kant van de Leie.
Even later komen we Stoopie tegen die als fotograaf langs de weg ons staat op te wachten.
We rijden met zijn drieën naar het naburige wakken om daar even halt te houden. We kunnen bij hem thuis genieten van een natje en een droogje(dankjewel aan Peters dochter), om erna terug in de velomobiel te kruipen om het jaagpad terug op te zoeken. We kregen van Peter ook nog een plannetje om naar Moorslede te geraken wat ons nog goed van dienst zou komen. Onderweg komen we nog een scherpe bocht tegen waar een wielertoerist zich nog kwaad maakt doordat ik mijn bocht te breed neem.
We komen aan in Roeselare waar we door het stadcentrum naar Moorslede afzakken. Voordat we Moorslede binnenrijden moeten we eerst over een baan rijden die licht hellend naar boven loopt. Met tegenwind erbij, was dit even een harde proef om boven te geraken zonder kapot te zijn.
Eindelijk het einddoel is in zicht, we rijden Moorslede binnen en er blijken ondertussen al 170 km op mijn teller te staan. Het is nog even zoeken naar de Rubenslaan waar velomobile gevestigd is. Na wat rondvragen vinden we de juiste weg en fietsen we door de fietsmarathon de straat in. Patrick (de man achter velomobile) staat buiten met vrouw en kinderen alles in goede banen aan het leiden en geinteresseerden op een ligfiets aan het helpen. Hier krijgen we weer een verfrissend drankje en kunnen we even op rust komen. Regelmatig komen mensen eens testrijden en er begint ook liggend volk af te komen. Ma go(oftewel Mark met de Batavus), nog iemand met een M5 20/26 en tenslotte ook iemand met een lange wielbasis (waar ik de naam ook van vergeten ben).
Na gebabbel en gezever besluiten we om mee te doen met de fietsmarathon en zo wat reclame te maken voor het fenomeen ligfiets. De fietsmarathon bestaat erin om zoveel mogelijk rondjes te rijden in een bepaalde tijdsspanne. Het rondje is afgewisseld door een mooie afdaling en een hellinkje.
Het is vrij gevaarlijk tussen al die mensen, vooral de vele kinderen die over de weg heen en weer slingeren. Het duurt dan ook niet lang tot twee kinderen in de afdaling op elkaar botsen met schaafwonden en het Rode Kruis als gevolg.
Nadat we nog een paar rondjes hebben gereden besluiten we terug naar velomobile te gaan waar we nog wat mensen op de ligfiets helpen. Ik kruip met Wouter nog aan tafel om nog wat energie op te doen voor de terugreis. Nadat we afscheid hadden genomen vertrokken we terug richting Gent want het was ondertussen al 20uur. Deze keer hadden we wind mee en namen een verkorting om aan het jaagpad te geraken. Het jaagpad was een mooi asfaltbaantje waar je met de velomobiel lekker kon over bollen. Onderweg maken we nog een stop omdat Wouter last heeft van zere voeten. Andere schoenen moeten dit euvel verhelpen. Een 20km voor Gent gaat er toch nog een wielertoerist in de aanval, die uiteindelijk toch zijn aanval moet staken.
Het begint ondertussen aardig donker te worden, maar ik beslis om nog even zonder licht te rijden, want anders haalt mijn accu het misschien niet tot in Antwerpen.
Wouter steekt zijn achterlicht al aan, waardoor ik het verschil kan bewonderen tussen een gewone led, en warme leds.
We steken de brug over om naar het centrum van Gent te rijden, en besluiten toch maar verlichting aan te steken, want nu is het echt donker.
We rijden aan een mooi tempo Gent binnen en Wouter brengt me tot aan Gent-Dampoort waar onze wegen scheiden. Ik beslis uiteindelijk toch maar via de Antwerpsesteenweg naar huis te gaan, want de weg naar Zelzate zie ik niet zo goed zitten. Ik draai de bocht door, maar begin te twijfelen of ik nu rechtdoor moet of rechtsaf. Ik neem de verkeerde beslissing en blijk richting Dendermonde te rijden. Voor de zekerheid vraag ik aan een bushalte toch maar even de weg, tot Wouter voorbij komt gezoefd, en roept dat er een bus aankomt. Ik kijk op en ik verschiet, meteen de mango in achteruit gezet zodat ik op tijd weg was.
Een eindje terug gereden om dan op de juiste baan te zitten. Het was ondertussen al 22:30 toen ik richting Lokeren reed.
Uiteindelijk verstand op 0 en met een snelheid van 38-40 per uur naar huisgereden. De fietspaden liggen er soms zo afschuwelijk bij dat ik op de baan rijd, omdat er toch niet meer veel verkeer is. Zo schiet het goed op en ben ik in een mum van tijd in St-Niklaas. Deze keer zie ik in mijn spiegel dat er verkeer achter me komt dus kies ik het fietspad. Het fietspad is op sommige plaatsen zo smal, dat mijn linkervoorwiel er af schuift en ik de fiets niet meer kan houden met geschuif en geslip als gevolg. Drie keer overkwam me dit, waardoor je meteen terug klaarwakker bent. De verdere weg verliep vlot en zo kwam ik uiteindelijk weer aan bij de voetgangerstunnel. De laatste 15 km met 5en 20km watt opgereden want had blijkbaar toch nog voldoende op mijn accu. Nadat ik de oprit opdraaide bleek er 333km op te teller te staan. Het was ondertussen 1:30 geworden dus niet veel later mijn bed ingedoken. Om 5uur later weer te moeten opstaan omdat er nog een hele hoop huiswerk bleek te liggen.
