Het nieuwe kapje voldoet voor mij uitstekend, dinsdag in de lichte sneeuwval naar huis gereden en buiten een beetje aanvriezende sneeuw op de grote klep geen probleem met de zichtbaarheid. De zijkanten blijven altijd helder en de bovenzijde is uiteraard geen hinder.
De koudste morgen vertrokken met -6°C thuis en tegen ik op het werk was was het daar -7°C. In de fiets een gemiddelde temperatuur van 7°C, voldoende kleren en een beetje doortrappen en toch lichtjes bezweet toegekomen.
paulheyndrickx schreef:Onder welke voorwaarden mag een WAW mee op de trein? Koop je daar ook zo'n gewoon fiets-ticket voor?
Bij mijn weten is het meenemen van een velomobiel op zich geen probleem. Ongetwijfeld zal je wel de prijs moeten betalen die normaal geldt voor een tandem (8,20 enkele reis, wat veel geld is natuurlijk). Ook hangt er veel af welk treintype op een bepaalde lijn rijdt. Zit je op een lijn waar nog de zogenaamde "vieze viertjes" rijden, dan is er meestal geen probleem. Die oude treinstellen hebben voor- of achteraan nog een oude bagageruimte die tegenwoordig nooit meer gebruikt wordt. Daar zet je een velomobiel moeiteloos neer.
Ik ben de laatste maanden een paar keer met de fiets op de trein geweest. Meestal was er geen speciale plaats voorzien, dus stond de fiets gewoon in het gangpad.
Ik zie wel niet in hoe je daar een velomobiel in krijgt.
Luc Willaert schreef:Ik ben de laatste maanden een paar keer met de fiets op de trein geweest. Meestal was er geen speciale plaats voorzien, dus stond de fiets gewoon in het gangpad.
Ik zie wel niet in hoe je daar een velomobiel in krijgt.
Op de meeste "hondenkoppen", "luchtkastelen" en "breaks" is er inderdaad geen plaats voorzien. Niet verwonderlijk dan ook dat de fiets bij ons weinig op de trein wordt gezien. Ook de hoge prijs speelt natuurlijk een rol.
Luc Willaert schreef:ik veronderstel dat die luchtkophondkastelen soorten van treinstellen zijn.
Inderdaad, vergeef me voor dit nmbs-taaltje. Als ik de trein neem, sta ik soms te praten met een aantal mensen die in de remise van Oostende werken. Ondertussen ben ik zo vertrouwd geraakt met die bijnamen...
Na een aanrijding met een auto en een veerpoot die uitgescheurd was nu alles hersteld maar nog niet terug gespoten, nu terug op de baan.
Persoonlijk gewicht opgelopen tot 96kg en conditie ver beneden alle peil.
Terug begonnen met woonwerk verkeer en het is opmerkelijk hoe hoog de snelheid oploopt zelf met een slechte conditie. Brug op tegen 18km/h, maar vlak doorlopend boven 30km/h.(bij hartslag rond 125)
Vanwege het hoge gewicht zowel in bochten en bij bulten slepende banden, het voordeel is wel dat de wielkasten groter worden en dat ik dan aan de binnenzijde kan bij lamineren. Nog enkele jaren en dan kan ik vooraan marathon plus monteren.
Inderdaad al lang geleden - ik vreesde eigenlijk dat je je velomobiel aan de haak had gehangen - blij terug van jou te horen!
Het slepende bandenprobleem is meer dan gekend en kan opgelost worden door spacers te zetten tussen veerpoot en wielast + kleinere voorbanden (marathon racer, marathon slick, kojak of de nieuwe smallere marathon plus) + met een elektrische vijl een laagje of twee wegschuren. Van dat laatste krijg je inderdaad wat losse vezels maar ik heb daar eerlijk gezegd geen last mee (zolang de overige lagen maar houden). De banden doen uiteindelijk hetzelfde maar tegen een veel hogere prijs (a rato van 50 Euro per bandenset toch). Als je zou opteren voor de smalle marathon plussen weet dan dat de meningen erover verdeeld zijn: rik en paul hendrickx vinden ze heel goed, pleeboy en ik willen ze niet meer monteren. Waarom? Ze zijn heel weerstandig maar zwaar (ik heb dat nooit gevoeld achteraan maar vooraan is het heel hinderlijk) en ze glijden verschrikkelijk op ijs en nat wegdek. Als je de mijne (+/- 1000km gebold) die ik van pleeboy had overgenomen toch nog wil overkopen, laat maar iets weten.
Als je een spacer zet komt je fiets wel hoger te staan en moet deze opnieuw uitgelijnd worden. Je kan ook een bumpstop plaatsen, een soort aanslag waardoor je veerweg beperkt wordt net voordat je wielen gaan schuren.
Happiness is not a destination, it is a way of life
en het verhaal gaat verder. Donderdag 5/08/2010 wisselde de WAW op 26 000 km voor het eerst van eigenaar...
Hij werd MiWAW of Miaauw gedoopt ('t eerste spreekt voor zich, 't tweede omdat het toch een fiets is met een poes in, volgens Vital).
Er moet wat bijgekleurd worden, maar dat is uiteraard voor na de geplande werken.
Op het plan staat: lichten inwerken in de neus en bergruimte maken in de neus. Verder heb ik drinkbidons voor materiaal besteld, kwestie van er geen vuilbak van te maken met materiaal.
Het stoeltje werd volledig naar achter gezet, zodat ik iets rechter zit en meer zie. Op die manier kunnen mijn trappers ver naar achter en is er meer ruimte in de neus. De kettingrolletjes werden fatsoenlijk gezet, voor minder weerstand en de beugel voor de voorste deraileur bewerkt met een hamer, in een poging hem goed te plooien, zodat na 5 jaar de versnelling ook op het kleinste blad voor past. De remkabels zijn aangepast en als laatste heb ik andere bouten in de wielen voor gestoken, zodat de zwarte dopjes er terug op passen.
Ik maakte zondag mijn eerste rit (100km van Limburg) en was best tevreden met het resultaat. Er zit nog speling op de wielen en ik moet nog wennen aan het lawaai als hij rolt. Mijn kuiten zitten tegen de wielkasten, dus die moeten netjes gelamineerd worden, zodat ze niet meer schuren en mijn billen tegen het stuur, dus dat moet op één of andere manier verbreden (of ik versmallen, als lijkt het eerste handiger).
De versnellingen staan ondersteboven en aan de verkeerde kant (opspannen is omhoog ipv omlaag en achter staat links), dat ga ik volledig omdraaien.
Sugesties voor kleuren zijn welkom, lichtgroen en zwart zijn uitgesloten. Lichtgroen omdat Tom Peeters met die kleur rijdt en we nog geen km van elkaar wonen en zwart omdat ik dat echt niet graag zie.